Δύο επιτυχίες είχε το Πρότυπο ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου στον Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Λογοτεχνίας και Ζωγραφικής σε Ελληνόφωνα και Ξενόγλωσσα Σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, που διοργανώθηκε από τη Διεθνή Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη (ΔΕΦΝΚ), υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας. Η μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου Μαρία – Πηνελόπη Πασπάτη πήρε το 1ο Βραβείο στη Ζωγραφική και ο μαθητής της Α΄ Λυκείου Παναγιώτης Κατζάνης ήταν επιλαχών στην Ποίηση.
Ο Διεθνής Μαθητικός Διαγωνισμός διοργανώθηκε με αφορμή τα 35 έτη από την ίδρυση της ΔΕΦΝΚ και τα 140 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Κρητικού συγγραφέα, ποιητή και στοχαστή Νίκου Καζαντζάκη. Κύριος σκοπός του Διαγωνισμού ήταν η ενασχόληση των μαθητών/τριών με την προσωπικότητα του Νίκου Καζαντζάκη μέσα από τη ζωή και τη μελέτη του έργου του. Επιπλέον στόχοι ήταν οι μαθητές/τριες, μέσω του πολυσχιδούς έργο του Καζαντζάκη να καλλιεργήσουν την καλλιτεχνική τους δημιουργία – φαντασία, να εκτιμήσουν και να αναγνωρίσουν την τεράστια συνεισφορά του στα Γράμματα και τις Τέχνες.
Στον Διαγωνισμό συμμετείχαν συνολικά 202 μαθητές και μαθήτριες, από σχολεία της Ελλάδας, καθώς και από ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα σχολεία του εξωτερικού. Οι χώρες από το εξωτερικό που συμμετείχαν είναι κατά αλφαβητική σειρά η Αλβανία, η Αρμενία, το Βέλγιο και το Ουζμπεκιστάν.
Μαρία – Πηνελόπη Πασπάτη
Όταν νυχτώνει η ζωή, φωτίζει η τέχνη
«Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια» (Ασκητική)
«Γιατί πιστεύοντας με πάθος κάτι που δεν υπάρχει ακόμα, το δημιουργούμε… ανύπαρχτο είναι ό,τι δεν πεθυμήσαμε αρκετά, ό,τι δε ποτίσαμε αρκετά με το αίμα μας, για να μπορέσει να πάρει ανάκαρα να δρασκελίσει το σκοτεινό κατώφλι της ανυπαρξίας» (Ασκητική)
Τα παραπάνω αποσπάσματα από το βιβλίο του Καζαντζάκη «Ασκητική» ήταν η έμπνευση για τη ζωγραφιά μου. Μέσα από τα βιβλία αναδύεται η φλόγα της δημιουργίας, η φλόγα που δίνει ζωή στους χαρακτήρες, τους εξυψώνει από το χαρτί και τους δίνει υπόσταση. Η φλόγα δηλώνει το πάθος και την ανάγκη για ελεύθερη έκφραση συναισθημάτων, για μοίρασμα ψυχής. Από τις λευκές σελίδες ξεχύνεται φως, που δίνει χρώμα και βάθος στην πραγματικότητα. Φωτίζει ακόμα και το πρόσωπο, τον κόσμο του ίδιου του καλλιτέχνη – δημιουργού. Στο έργο του Καζαντζάκη αναδεικνύονται οι επιθυμίες, ο πόνος, οι ευαισθησίες και οι αδυναμίες του ανθρώπου, που αποτελούν κοινό βίωμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Παναγιώτης Κατζάνης
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Κάτω στην Κρήτη σ’ ένα καλύβι γνώρισα ένα γεροντάκι που το λέγαν Καζαντζάκη.
Μου μίλησε για την ζωή και τα ταξίδια, μοιάζαν τόσο ψεύτικα και τόσο αληθινά,
Είπε για βραχόκηπους στην Ανατολή και τον Οδυσσέα στην Ανταρκτική, ιστορίες μέσα από την Κνωσό και τον Μέγα Αλέξανδρο.
Είπε για του ανθρώπου την φύση που σταυρώνει τον Χριστό στην Λυκοβρύση, για θνητούς και για θεούς με χιλιάδες πειρασμούς και για δολοφόνους, αδερφοφάδες που σκοτώνουν μέχρι και παπάδες.
Έλεγε, έλεγε δεν σταματούσε άραγε ποιά μούσα τον ωθούσε; Όμηρε που είσαι να δεις τους απογόνους που έσπειρες μέσα στους χρόνους.
Είπε για τον έρωτα, τον όφη και το κρίνο άκουγα χωρίς να κρίνω για ψυχές σπασμένες, απομονωμένες στο ίδιο τους το σώμα νιώθαν ξένες.
Είπε για τον Ζορμπά Αλέξη στ’ όνομά που χόρευαν ως το πρωί κι όνειρα κάνανε μαζί.
