Της Συμώνης Κατραμάδου (Ph.D.)*

Έρχεται πάλι το «Πάσχα τ’ ουρανού». Έτσι το ονόμασε ο Ελύτης κι έβαλε με τον δικό του τρόπο, τον ποιητικό, το Θείο δράμα στο επίκεντρο της ανθρώπινης εμπειρίας. Μίλησε για έναν άνθρωπο, για έναν χαμένο ανθυπολοχαγό στον πόλεμο, παραπέμποντας σ’ Αυτόν που έζησε σαν άνθρωπος τη σταύρωση  για να μας προσφέρει την Ανάσταση.  Τίμησε τον ένα για να δοξάσει τον Άλλο.

Που θα ξαναζήσει τα Πάθη του την Μεγάλη Εβδομάδα, όταν «σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει».

Θα ξανανεβεί τον Γολγοθά ο άκακος, ο αναμάρτητος και θα κρατήσει πάλι το δικό μας βάρος της αμαρτίας, σταυρός ασήκωτος.

Αυτός, που ήταν «τόσος ο έρωτας στα σπλάχνα του

Που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης»

Αυτός που θα υποστεί το μαρτύριο του σταυρού και εμείς, μέσα στην άγνοιά μας, θα αναρωτηθούμε: «Ήλιε δεν ήσουν ο παντοτινός;»

Η γη θα σεισθεί, ο ουρανός θα σκοτεινιάσει και το καταπέτασμα του Ναού του Σολομώντος θα σκισθεί στα δύο. Η Δήμητρα κλαίει για το παιδί που της έκλεψε ο Άδης, εμείς για τον Χριστό που χάσαμε κι η φύση μαραζώνει:

«Μέρα, ποιος θ’ αψηφήσει τα ροδακινόφυλλα
Νύχτα, ποιος θα μερέψει τα σπαρτά
Ποιος θα σκορπίσει πράσινα καντήλια μες στους κάμπους»

Και μετά, ο θρήνος της Μεγάλης Παρασκευής πάνω από τον Επιτάφιο:

«Φέρτε καινούρια χέρια τι τώρα ποιος θα πάει
Ψηλά να νανουρίσει τα μωρά των άστρων!
Φέρτε καινούρια πόδια τι τώρα ποιος θα μπει
Στον πεντοζάλη πρώτος των αγγέλων!»

Το μαύρο κι άραχλο Μεγάλο Σάββατο, πόνος και προσμονή για λύτρωση:

«Nά ’βρει καινούρια χέρια, πόδια, μάτια
Αίμα και λαλιά
Να ξαναστυλωθεί στα μαρμαρένια αλώνια
Και να ριχτεί ―αχ τούτη τη φορά―
Και να ριχτεί του Χάρου με την αγιοσύνη του!»

Μας άφησε η προσωποποίηση της αγάπης και εμείς ποθούμε αυτό που χάσαμε:

«Γιατί και μια μόνο φορά μες στη ζωή αν σημάνει
Αγάπη ανθρώπου ανάβοντας
Άστρον απ’ άστρο τα κρυφά στερεώματα,
Θα βασιλεύει πάντοτες παντού η θεία ηχώ
Για να στολίζει με μικρές καρδιές πουλιών τα δάση
Με λύρες από γιασεμιά τα λόγια των ποιητών»

Κι όλοι προσμένουμε να τον δούμε να «Ανεβαίνει μοναχός και ολόλαμπρος
Τόσο πιωμένος από φως που φαίνεται η καρδιά του
Φαίνεται μες στα σύννεφα ο Όλυμπος ο αληθινός
Και στον αέρα ολόγυρα ο αίνος των συντρόφων…»

Γύρω του υμνούν οι άγγελοι και οι «Άνθρωποι τον φωνάζουν, του φαίνονται σύντροφοι του
«Πουλιά καλά πουλιά μου, εδώ τελειώνει ο θάνατος!»
«Σύντροφοι σύντροφοι καλοί μου, εδώ η ζωή αρχίζει!»

Αύριο, θα είναι μια άλλη μέρα. Μια Κυριακή, η πρώτη, η σημαντικότερη, Κυριακή της ελπίδας, Κυριακή της Ανάστασης:

«Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
Αύριο, αύριο λένε, το Πάσχα τ’ ουρανού!»

Καλό Πάσχα!

(Αποσπάσματα από το έργο του Οδυσσέα Ελύτη «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας»).

*Η Συμώνη Κατραμάδου σπούδασε Γαλλική Φιλολογία/Γλωσσολογία και Νομικά στο ΕΚΠA. Κατέχει  μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στην Υπολογιστική Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ Αγγλίας και διδακτορικό στη Θεωρητική Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Γιοχάνεσμπουργκ. Εργάζεται ως πολιτιστικός ακόλουθος στο Υπουργείο Εξωτερικών