Αύριο Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου εκδικάζεται ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Μυτιλήνης μετά από δύο αναβολές η υπόθεση της παράνομης αμμοληψίας στη παραλία του Χρούσου Μεσοτόπου.
Ο Σύλλογος Προστασίας και Εξωραϊσμού Περιβάλλοντος των Απανταχού Χρουσιανών «Ο ΧΡΟΥΣΟΣ» σε ανακοίνωση του θυμίζει για την υπόθεση : « … στις 02/07/2018 έγινε μεταφορά 15 συνολικά φορτηγών άμμου από την παραλία του Χρούσου στη γειτονική παραλία Ταβαρίου με σκαπτικό μηχάνημα του Δήμου Λέσβου, το οποίο τις προηγούμενες ημέρες είχε επιδοθεί στη κατασκευή χωμάτινης αγροτικής οδού μήκους περίπου 300μ στη θέση “Αϊ – Γιώργης” για την οδική πρόσβαση στην περιοχή Στροβίγλι (παραλία Χρούσου), χωρίς να έχει προηγηθεί περιβαλλοντική αδειοδότηση κατά παράβλεψη της κείμενης νομοθεσίας και υπουργικών αποφάσεων.
Το μηχάνημα αφού τελείωσε με τη διάνοιξη συνέχισε επί της άμμου προς τα δυτικά της παραλίας και ολοκλήρωσε το έργο του με την καταστροφή της μεγαλύτερης από τις αμμοθίνες και φόρτωση της άμμου στα φορτηγά».
Συνεχίζοντας το Σύλλογος αναφέρει ότι μετά από έκθεση ελέγχου του Κ.Ε.Π.Ε της Περιφέρειας Β. Αιγαίου επιβλήθηκε πρόστιμο 5.000€ στο Δήμο Λέσβου από τον αρμόδιο αντιπεριφερειάρχη και 3.000€ διοικητικό πρόστιμο με απόφαση του Κεντρικού Λιμεναρχείου Μυτιλήνης.
Ο Σύλλογος Προστασίας & Εξωραϊσμού Περιβάλλοντος των Απανταχού Χρουσιανών «Ο ΧΡΟΥΣΟΣ» τονίζει πως «τρεισήμισι χρόνια μετά την παραβατική συμπεριφορά σε μια προστατευόμενη περιοχή του δικτύου Natura2000 (κωδ. GR 4110010) σε ένα νησί που είναι ανακηρυγμένο ολόκληρο Παγκόσμιο Γεωπάρκο UNESCO δεν έχουν απαντηθεί πολλά από τα ερωτήματα μας. Δεν λάβαμε τίποτα σαν απάντηση ή σχόλιο ούτε από τον Δήμο Λέσβου ούτε από το Τοπικό Συμβούλιο Μεσοτόπου, ούτε από άλλους θεσμικούς παράγοντες που γνωρίζουν την περιοχή και τα γεγονότα.
Τα τελευταία χρόνια ζούμε τη δίνη της κλιματικής αλλαγής.
Η πανδημία έβαλε με έμφαση στη ζωή μας τον όρο ” ατομική ευθύνη “.
Πώς αποτυπώνεται άραγε αυτός ο όρος σε ότι αφορά την σχέση μας με το περιβάλλον;
Ποια είναι η στάση που κρατάει καθένας από εμάς, είτε είναι απλός πολίτης , είτε ασχολείται με τα κοινά είτε τυγχάνει αναγνωρισιμότητας;
Το ενδιαφέρον και οι παραινέσεις για το περιβάλλον εξαντλούνται στις καμπάνιες των μεγάλων οργανισμών;
Η ευθύνη περιορίζεται στις περιβαλλοντικές δράσεις που χαρίζουν δημοσιότητα και προβολή στα ΜΜΕ; Και το σπίτι μας; Θυσία στα συμφέροντα και τις “ισορροπίες”;
Αυτό το σπίτι ανήκει σε όλους μας , είναι η κληρονομιά που παραλάβαμε και οφείλουμε να παραδώσουμε στους επόμενους δικαιούχους .
Ενημέρωση , ξεκάθαρη θέση και ευαισθητοποίηση είναι ο μόνος δρόμος. Στο περιβάλλον δεν χωρούν συμβιβασμοί» καταλήγει χαρακτηριστικά
