Την Πρωτομαγιά, στην πλατεία του χωριού στο Ακράσι, κάτω από τα τρία μεγάλα πλατάνια, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες του χωριού θα έχουν την ευκαιρία να αναβιώσουν, για 11η χρονιά, το έθιμο της “Κούνιας”.

Μια μεγάλη κούνια στήνεται στην κεντρική πλατεία του χωριού, στολίζεται με λουλούδια και σ’ αυτήν κουνιούνται νέοι, νέες και μικρά παιδιά. Δίπλα στην κούνια, τα μέλη του Συλλόγου Ακρασίου, τραγουδούν τραγούδια της Λαμπρής, της Πρωτομαγιάς, του έρωτα, των ξενιτεμένων και της αγάπης και ακολουθεί ζωντανή μουσική και παραδοσιακοί χοροί.

Το έθιμο της «κούνιας» έχει τις καταβολές του στην αρχαία Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα πρόκειται για την «αιώρα» των κοριτσιών κατά τα αθηναϊκά Ανθεστήρια την περίοδο της Άνοιξης προς τιμήν του θεού Διονύσου. Η αίσθηση ελευθερίας που δίνει η κίνηση της κούνιας προς τον ουρανό, πίστευαν πως έφερνε καλή τύχη. Γι’ αυτό και το ανασήκωμα της κούνιας συμβολίζει την αναγέννηση της φύσης με τον ερχομό της Άνοιξης. Από το αρχαίο έθιμο της αιώρας φτάνουμε στο ανοιξιάτικο έθιμο της κούνιας που το συναντάμε σε όλη την Ελλάδα, κυρίως σε νησιωτικές περιοχές του Αιγαίου και φυσικά στο ΑΚΡΑΣΙ Λέσβου.

Παλαιότερα το έθιμο της Κούνιας προέκυψε γιατί οι νέοι (ερωτευμένοι άνδρες) έστηναν μια μεγάλη κούνια, 2 επί 3 μέτρα, και ζητούσαν από την κοπέλα που τους άρεσε να καθίσουν και να κουνηθούν μαζί. Αυτή ήταν η ένδειξη ότι είχαν αισθήματα για εκείνη κι εφόσον εκείνη δεχόταν την πρόσκλησή τους, γινόταν μια άτυπη δέσμευση μεταξύ τους, με σκοπό το γάμο. Επίσης το έθιμο είχε και έχει θρησκευτικό περιεχόμενο δηλαδή το κατέβασμα της κούνιας συμβολίζει τον ερχομό του Χριστού στη γη και το ανέβασμα στην Ανάστασή Του.

“Κουνήσετε την όμορφη, κουνήσετε την άσπρη,
κουνήσετε τη λεμονιά, που ‘ναι γεμάτη άνθη…”

Σ’ ευχαριστώ που με κουνάς, θα στο χρωστάω χάρη
θα πλέξω το στεφάνι σου όλο μαργαριτάρι.”