Συμπληρώνονται σήμερα 8 χρόνια από το θάνατο του λογοτέχνη Άρη Ταστάνη.
Γράφει ο Νεκτάριος Βακάλης*
Σαν σήμερα στις 20 Σεπτεμβρίου 2013, «έφυγε» ο Άρης Ταστάνης ο σημαντικότερος λογοτέχνης με αναπηρία στην Ελλάδα της τελευταίας τριακονταετίας, ένας γνήσιος αγωνιστής του πνεύματος και της ζωής, σταθερά προσηλωμένος στις αξίες της αριστεράς, της δημοκρατίας και στους αγώνες του λαού.
Από τα πρώτα του βήματα στην ποίηση το έργο του γίνεται αποδεκτό, ενώ ο Τάσος Λειβαδίτης θα γράψει το 1977 στην Αυγή για τις πρώτες του εκδόσεις («Πίσω από τους γυάλινους τοίχους» και «Αιολικά»), ότι είναι «ο Θεόφιλος της ποίησης». Την ποιητική του διαδρομή σημαδεύουν τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Μαζί πάντα και ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας.
Δεκατεσσάρων ετών οργανώνεται στην Δ.Ν. Λαμπράκη. Το 1974 στον «Ρήγα Φεραίο». Το 1980 γίνεται μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. 1985 Διεθνής Αμνηστία. 1981 Επιτροπή Συμπαράστασης Πολιτικών Προσφύγων και Παρέμβαση Αναπήρων Πολιτών. Το 1983 εκδίδει το λαογραφικό περιοδικό «Τα Παρακοιλιώτικα» για τον τόπο καταγωγής του (τα Παράκοιλα Λέσβου) και το 2002 το πολιτιστικό περιοδικό «Γλυφάδα Άνω-Κάτω». Έχει δημοσιεύσει 11 έργα, ποιήματα και διηγήματα, από το 1976 έως σήμερα. Το συγγραφικό του έργο είναι επηρεασμένο από τις πολιτικές καταβολές και πεποιθήσεις του (ήταν ενταγμένος στην ελληνική αριστερά).
Ο Άρης Ταστάνης, όπως έγραφε ο ιστότοπος του περιοδικού «Αυτονομία», μέχρι και την προηγούμενη μέρα του χαμού του συγκέντρωνε υπογραφές και απηύθυνε έκκληση προς τους ανθρώπους των γραμμάτων και τεχνών να “ορθώσουν τείχος αντίστασης στο εξελισσόμενο έγκλημα ενάντια στους ανθρώπους με βαριές κινητικές αναπηρίες” με τις περικοπές, που επιβάλλονται στις δομές της υγείας.
Η έκκληση του ποιητή Ταστάνη στις αρχές του Αυγούστου του 2013 ξεχείλιζε από συναίσθημα και χαρακτηριζόταν από όλα τα στοιχεία της “ποιητικής άδειας” που επιτρέπονται στον δημόσιο λόγο των διακεκριμένων διανοουμένων της νεοελληνικής επικράτειας.
Το κείμενο αυτό έμελλε να είναι το τελευταίο του αγωνιστή Άρη Ταστάνη.
Σε όλη τη ζωή του, γνώριμη φιγούρα με το αναπηρικό καροτσάκι του ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, των κινητοποιήσεων, των πολιτιστικών εκδηλώσεων για τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Έπασχε από «μυϊκή δυστροφία των άκρων», καθηλωμένος από 22 ετών. Από παιδί γνώρισε καλά όλες τις αρνητικές πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής μέριμνας επανένταξης.
Ο Άρης Ταστάνης θα είναι πάντα κοντά μας γιατί πάνω απ΄ όλα αφήνει ένα πλούσιο πνευματικό έργο, με βαθιές ρίζες στη γενέτειρα γη του τη Λέσβο και τους δημοκρατικούς αγώνες.
*Ο Νεκτάριος Βακάλης είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής
